Tyle starań

Kolejne warsztaty z Miarologii. Na salę Politechniki Krakowskiej wchodzą dzieci, każde inne, każde wyjątkowe, z różnym nastawieniem. Ja, Pani Miarka, mam przekazać dziesięciolatkom podstawowe zasady tworzenia robotów. Zaczynam jak zwykle: uśmiech i pierwsze pytanie:

– Co to jest maszyna? – Cisza.

– Czy na tej sali jest jakaś maszyna? – Żadnej odpowiedzi.

– A może w domu macie urządzenie, które wykonuje za Was jakieś zadania? – Zero reakcji.

Myślę sobie – muszę dzieciaki rozruszać:

– Ja mam córkę w szóstej klasie i ona strasznie narzeka na ciężki tornister.

– Ja też mam ciężki plecak.

– Ja też!

– I ja!

– Może zatem zaprojektujemy maszynę, która poniesie Wasze plecaki?

– O tak, to by było super!

Przynajmniej kilkoro się odezwało, nie jest źle.

– Jak ta maszyna mogłaby wyglądać?

– Może jak lew? – odezwała się Ada – On jest silny.

– Musi mieć schowek na piłkę i nie może przemakać, gdy pada! – proponuje Staś.

– Musi mieć gąsienice, jak trafię na błoto, a z przodu lampę, żebym widział kałuże.

No! Wreszcie! Zaczęło się! Dzieciaki rzucają pomysłami, potem same je analizują, odrzucają, albo udoskonalają. Wszyscy wyrywają się do odpowiedzi, podskakują, tylko Maks się nie odzywa – jego tata uprzedzał, że syn jest nieśmiały.

Nagle przez uchylone drzwi do sali wchodzi postawny profesor:

– Co to za hałas? Co za wrzaski? Jak może Pani na coś takiego pozwalać? Co to w ogóle jest?

Wszyscy znieruchomieli, mnie ręce opadły, tyle starań…, a Maks na to uprzejmie:

– To jest burza mózgów, proszę Pana.